Κύριε Λασκαράτε, ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι πράγματι το δεύτερο του ΝΑΤΟ. Σας λέω όμως ότι τα χρήματα αυτά σχεδόν εξ ολοκλήρου πάνε στους μισθούς του προσωπικού και σε δαπάνες συντήρησης και εφοδιαστικής υποστήριξης των υπαρχόντων συστημάτων, όχι σε νέους εξοπλισμούς. Και επειδή δεν γίνεται να απολύσουμε δια μιάς τους μισούς στρατιωτικούς ή να απαξιώσουμε τα ήδη πληρωμένα με δημόσιο χρήμα οπλικά συστήματα μη αγοράζοντας ανταλλακτικά, το ποσό αυτό δεν γίνεται να μειωθεί σημαντικά περαιτέρω χωρίς να υπονομευθεί η αποτροπή της χώρας.
Γράφετε ότι η Ελλάδα θα πρέπει να ξεκινήσει για το θέμα αυτό διάλογο με την Τουρκία. Ποιό το νόημα; Αφού από μέρους μας έχει ήδη εκπληρωθεί το ζητούμενο ενός τέτοιου θεωρητικού διαλόγου: εδώ και σχεδόν μια δεκαετία η χώρα μας έχει παύσει μονομερώς να ανανεώνει το οπλοστάσιό της. Να πάμε στην Τουρκία και να την ικετεύσουμε π.χ. να χαλιναγωγήσει την αλματώδη ανάπτυξη της αμυντικής της βιομηχανίας (ήδη οι σχετικές εξαγωγές της είναι αξίας 2 δις $ ετησίως) για να αισθανόμαστε ασφαλείς; Να ικετεύσουμε να σταματήσει τις αγορές όπλων και την συνακόλουθη μεταφορά τεχνογνωσίας στην βιομηχανία και στα πανεπιστήμιά της; Να την ικετεύσουμε εν τέλει να μη γίνει ένα ισχυρό και γεωπολιτικά ισχυρό κράτος στο όνομα της αλληλοκατανόησης και της συναδέλφωσης των λαών; Πόσο ρεαλιστικό είναι κάτι τέτοιο;