http://lgbtqgreece.wordpress.com/2013/01/25/transfoviko-arthro-stin-avgi/
Tρανσφοβικό άρθρο στην Αυγή
Μία εφημερίδα, προσκείμενη σε κόμμα της Αριστεράς, δημοσιεύει ένα τρανσφοβικό άρθρο με αφορμή την έκθεση φωτογραφίας της Πάολα στην Breeder. Η κριτική του αρθρογράφου δεν περιορίζεται στο καλλιτεχνικό κομμάτι, αλλά επεκτείνεται σε απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τη ζωή των τρανς ατόμων. Συγκεκριμένα:
Ο αρθρογράφος θεωρεί πως η αισθητική είναι μία έννοια που απουσιάζει από τα τρανς άτομα (γι’ αυτόν τον λόγο του άρεσε η Στρέλλα!), αντίθετα με <>, όπως αναφέρει. Επιπλέον, συνδέει χυδαία την έκθεση με το μέρος που βρίσκεται η Breeder: <>. Επίσης, πιστεύει πως οι τρανς τείνουν εκ των πραγμάτων προς την παρεκτροπή και πως η τρανς ιδιότητα εντάσσει τα άτομα που την κατέχουν αυτομάτως στην υποκουλτούρα (χρησιμοποιώντας την αρνητική έννοια του όρου). Τέλος, δηλώνει με σιγουριά πως οι τρανς είναι <>, προσθέτοντας ακόμη ένα στερεότυπο στα όσα ήδη ανέφερε.
Το άρθρο ολόκληρο:
Του Παναγιώτη Σ. Παπαδόπουλου
Η έκθεση της τραβεστί Πάολα δεν είναι ούτε μοντέρνα ούτε contemporary κ.λπ. Αποτελεί μία (έστω καθυστερημένη) εκδοχή του εικαστικού underground όπως αυτό παρουσιαζόταν στην Ευρώπη και την Αμερική τις δεκαετίες του ’70 και ’80. Βρίσκεται στα όρια της πορνογραφίας και εάν δεν ήθελε να δώσει μία αισθητική επίφαση, θα ήταν απλά μία πορνογραφική έκθεση· και έτσι έπρεπε να είναι. Συχνά συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφού ένα θέμα που σχετίζεται με την επιθυμία γρήγορα βγαίνει εκτός θέματος και εύκολα θα οδηγούσε στην «παρεκτροπή». Άλλωστε και ο ίδιος ο χώρος της Breeder, στην Ιάσωνος, σε έναν δρόμο γεμάτο πορνεία, δημιουργούσε το ιδανικό περιβάλλον για την έκθεση. Στην περίπτωση των τραβεστί υπάρχει και ένας άλλος λόγος μίας διαρκούς παρεκτροπής: Βρίσκω εξαιρετική την ταινία του Κούτρα Στρέλλα όχι για το σενάριό της, αλλά γιατί περιγράφει τους τραβεστί ως έναν κόσμο χωρίς αισθητική, χωρίς ωραίο κι άσχημο· το κιτς να αποτελεί το χαρακτηριστικό αυτής της υποκουλτούρας. Ομάδα που αποτελείται, κυρίως, από λαϊκά άτομα, που το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η «έκφραση του ωραίου». Μία τέτοια άποψη, ορθά διαφοροποιεί τον χώρο των τραβεστί από αυτήν την εμμονή στην «αισθητική» και το «γούστο» που βρίσκουμε στον χώρο των ομοφυλόφιλων. Η δομή της έκθεσης είναι απλή: κάποια βίντεο με νυχτερινά πλάνα με τραβεστί, στα οποία να παρεμβάλλονται φωτογραφίες αντρών. Στο υπόγειο της έκθεσης, σειρές από προθήκες να φιλοξενούν, τις περισσότερες φορές, φωτογραφίες εραστών. Οι φωτογραφίες αυτές δεν κρεμιούνται στον τοίχο, ούτε μπαίνουν κατά σειρές. Δεν την ενδιαφέρει να παρουσιάσει μία ιστορία που θα είχε αρχή και τέλος. Βρίσκονται πάνω σε προθήκες, όπως συνήθως βρίσκονται αγαπημένες φωτογραφίες πάνω στο σερβάν του σπιτιού, στο τραπεζάκι ή αλλού. Οι εικόνες των εραστών δημιουργούν έναν αναμνηστικό κατάλογο. Όχι αρχείο με τις σειρές του, αλλά κατάλογοι στους οποίους κάθε φορά προσθέτουμε κάτι ή αφαιρούμε.
Οι τακτοποιημένες προθήκες δημιουργούσαν μία επίφαση εγκατάστασης και άρα μία επίφαση αισθητικής, όπως αντίστοιχα τα τεύχη από περιοδικά ή αφίσες δημιουργούσαν μία επίφαση αρχείου. Θα ήταν λοιπόν προτιμότερο να παρουσιαστεί η σειρά των βίντεο που τραβάει η Πάολα και τα ονομάζει “Paola project” και στα οποία αντιλαμβάνεσαι αυτό που ονομάζω χωρίς αισθητική, το μη διαμεσολαβημένο, αλλά και το κοινότοπο ακόμα και το κιτς.
Η Πάολα είναι γνωστή από τους αγώνες της πάνω στα δικαιώματα των τραβεστί τη δεκαετία του ’80. Κατά κάποιον τρόπο εξέφραζε, στην ελληνική εκδοχή της, τη «μοριακή επανάσταση» που ανήγγειλε σε ένα βαθμό ο Μάης του ’68 καθώς και οι φιλόσοφοι της διαφοράς. Ωστόσο, η έκθεσή της δεν είναι πολιτική. Είναι αναμνηστική. Η Πάολα ξαναθυμάται τους εραστές της, ανοίγοντας τα συρτάρια της και καθιστώντας δημόσιους τους καταλόγους της. Και αυτή η ανάμνηση είναι ταυτόχρονα το τρυφερό στοιχείο της έκθεσης, το ηδονικό, (τι πιο ευχάριστο από το να θυμάσαι) αλλά και το απόλυτα θλιβερό, αφού η ανάμνηση συνδέεται με την απουσία και τη χρονική απόσταση από το γεγονός.
THE BREEDER
