Εγώ πάντως από τους γνωστούς και τους φίλους μου έχω τρία διαφορετικά παραδείγματα
1. Ανθρώπους που πραγματικά τα βγάζουν εξαιρετικά δύσκολα πέρα, κάτω από τα όρια της φτώχειας, με παιδιά άνεργα και καταθλιπτικά τα οποία μένουν χωρίς γκόμενες και γκόμενους μέχρι τα τριάντα τους.
2. Ανθρώπους που αντί για 15 μέρες Σαντορίνη πήγαν 5 φέτος.
3. Ανθρώπους, ανέκαθεν καρμίρηδες, που παριστάνουν τους ψωμόλυσσες, ενώ όλοι ξέρουμε ότι στην τράπεζα έχουν γερό κομπόδεμα Και το ενοικιάκι από το σπιτάκι. Και το εξοχικάκι. Και τα αυτοκινητάκια. Στην απορία μου “μα καλά ρε Γιάννη , εσύ τόσα χρόνια δούλευες γιατί κλαίγεσαι ; Μη μου πεις ότι δεν έχεις λεφτά στην άκρη…” η απάντηση που έλαβα ήταν “Άμα αρχίσω και παίρνω από τα έτοιμα, χάθηκα”. Και μιλάμε για κωλόγερα που κοντεύει τα 70.
Και οι τρεις αναπαράγουν συνήθως το ίδιο αφήγημα της πείνας και της δυστυχίας. Θα έλεγα ότι η πρώτη κατηγορία είναι ειδικά εκείνη που το αναπαράγει λιγότερο από τις υπόλοιπες δύο.
Απλώς, τώρα με την κρίση ευνοείται η κατηγορία του καρμίρη, γιατί ανάγει την τσιγκουνιά σε ιδανικό ζωής. Απελευθερώνει και ζωοποιεί τον καρμίρη, τον φιλοσοφικοποιεί.
Με συγχωρείτε αλλά πέρα από την κατηγορία 1, οι υπόλοιπες δύο αναπαράγουν την ίδια κοπριά του… καημού της Ρωμιοσύνης. Από το φοντανιέρα με τα γλυκάκια του καημού του περασμένου αιώνα που πλέον έχουν γίνει σαν κακάκια κατσίκας, όσοι πιστοί ας πάρουν. Εγώ βδελύττομαι.
Καλό βράδυ,
Κωλόγερας