Σχόλιο στο «Μωρά βορείων προαστίων» από KAΣΤΡΙΝΑΚΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ

Η αντίθεση στη λογική και τις πρακτικές του ένοπλου αγώνα δεν νομιμοποιεί την υποκατάσταση της πολιτικής αντιπαράθεσης με ψυχολογίζουσες ερμηνείες.
Ο αναρχικός χώρος, ακόμα και στις πιο μηδενιστικές και αντιπαθείς εκδοχές του, παραμένει πολιτικός χώρος. Όποιος, δικαίως, θέλει να αντιπαρατεθεί μαζί του (για τον φετιχισμό της βίας, την αδιαφορία για την κοινωνία και πολλά άλλα) είναι υποχρεωμένος να το κάνει με πολιτικά επιχειρήματα και όχι με κοινωνιολογίζουσες επιδερμικές προσεγγίσεις στηριγμένες σε στερεότυπα και προκαταλήψεις. Όπως όλοι οι πολιτικοί χώροι, έτσι και ο αναρχικός, έχει διαταξική σύνθεση (με ισχυρή παρουσία πληβειακών στρωμάτων). Και όπως συμβαίνει σε κάθε ομάδα που ξεπερνά τα λίγα άτομα, μερικά από τα μέλη του είχαν ωραία παιδικά χρόνια και άλλα όχι.
Ή ένταση της κρατικής καταστολής και η ουσιαστική εξαφάνιση των δυνατοτήτων πολιτικής δράσης για αυτό τον χώρο (προληπτικές συλλήψεις, αστυνομοκρατούμενα Εξάρχεια, επίθεση στις καταλήψεις στέγης, κλ.π.) είναι ο εξωτερικός παράγοντας που ευνοεί την ενίσχυση στο εσωτερικό του αναρχικού χώρου πολιτικών απόψεων σαν κι αυτές που έχουν οι ένοπλες ομάδες.
Το κείμενο του ΔΚ μου θυμίζει τις αστείες ερμηνείες των συντηρητικών λυκειαρχών της δεκαετίας του 80 για την μαζικοποίηση τότε του αντιεξουσιαστικού χώρου.