Κύριε Λασκαράτε ευχαριστώ για την απάντηση σας
Τι είναι μια επανάσταση και πως μπορεί να λειτουργήσει είναι μια μεγάλη κουβέντα που η ταπεινότητα μου δεν μπορεί να κάνει. Σίγουρα όμως δεν κολακεύουμε κανέναν λαό.
Δημοκρατία δεν έχουμε και φυσικά ούτε καν ελάχιστες (πόσο μάλλον πολλές!) βαθμίδες λαϊκής εξουσίας. Όλα όσα αναφέρετε έχουν αλωθεί προ πολλού (αν υπήρξαν ποτέ) από την κομματοκρατία.
Κάνετε λοιπόν ένα άλμα και αναιρώντας όλους τους θεσμούς της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (συμβουλευτικά – γνωμοδοτικά, προαιρετικά – ακυρωτικά, υποχρεωτικά και τέλος, δημοψηφίσματα λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας) αναφέρεστε μόνο στις λαϊκές νομοθετικές πρωτοβουλίες αφαιρώντας ταυτόχρονα οποιαδήποτε άλλη συνταγματική κατοχύρωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αυτά όμως δεν γίνονται πουθενά όπου υπάρχει πραγματική δημοκρατία. Όπως πολύ σωστά λέτε θέματα τα οποία άπτονται ανθρώπινων δικαιωμάτων δεν νοείται να γίνονται αντικείμενο δημοψηφίσματος. Μια δημοκρατία είναι μια κοινωνία συναίνεσης. Σήμερα ανήκετε – για ένα πολύ συγκεκριμένο θέμα – στην πλειοψηφία αλλά αύριο κιόλας ανήκετε σε μια πολύ ισχνή μειοψηφία. Ο άνθρωπος που ζει και εκπαιδεύεται δημοκρατικά έχει πλήρη επίγνωση του ιστορικού και πολιτικού γίγνεσθαι μια πολιτείας. Ξέρει ότι η πλειοψηφία του σήμερα είναι η μειοψηφία του χθες. Έχει διδαχθεί την αρετή του αυτοπεριορισμού. Έχει επίσης διδαχθεί και δει στην πράξη πως όποιος φέρει αντίθετη άποψη δεν είναι ‘εχθρός’ του αλλά απλά φορέας ενός τμήματος (μικρού ή μεγάλου) μιας αέναα μεταβαλλόμενης Αλήθειας.
Οι λαοί που διαβουλεύονται, εκφράζουν τα πιστεύω τους (και έτσι εκτονώνουν τις πιέσεις), ακούνε τις γνώμες των ειδικών και εν τέλει αποφασίζουν χωρίς βιασύνη και τυφλά ανέκφραστα και καταπιεσμένα πάθη δύσκολα θα επιλέξουν ακραίες θέσεις. Η ίδια η διαδικασία εκτονώνει τα άκρα.
Θα σας ρωτήσω ξανά όμως. Ακόμα και αν δεν ήμαστε ώριμοι για το απόλυτο δημοκρατικό όπλο της λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας, γιατί να μην έχουμε την δυνατότητα να ακυρώσουμε έναν νόμο που θεωρούμε δόλιο ή απλά άστοχο. Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή στην οποία οι πολίτες δεν επιτρέπετε να εκφράσουν την άποψη τους; Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή στην οποία η αρχή της ισότητας διαρκεί 2 λεπτά κάθε τέσσερα χρόνια, η αρχή της πρωτοβουλίας δεν υφίσταται, η αρχή της πλειοψηφίας κατακρεουργείται και τέλος, η αρχή της εντολής είναι απλά άγνωστη! Παρόλα αυτά μας ομιλείτε περί δημοκρατίας!
Πιστεύω ακράδαντα πως μέσω ενός εκτεταμένου δημόσιου διάλογου η ελληνική κοινωνία θα δεχόταν – αυτή, μέσω δημοψηφίσματος – την νομικά κατοχυρωμένη συμβίωση ομοφυλόφιλων. Σε αυτή την συζήτηση δεν θα επιτρεπόταν σε κανέναν να κρυφτεί. Θα παίρναμε όλοι θέση, ομοφυλόφιλοι και ετεροφυλόφιλοι, χριστιανοί και μη, δεξιοί και αριστεροί, μισάνθρωποι και φιλάνθρωποι. Θα μιλούσαμε, θα αποκαλυπτόμασταν, θα διαισθανόμασταν, θα συμπάσχαμε και εν τέλει θα αποφασίζαμε. Μέσα από αυτή την διαδικασία θα βγαίναμε όλοι καλύτεροι. Τώρα από ποιον περιμένουμε να κάνει όλα αυτά;
Στο Ιράν δεν πρόκειται ποτέ να ρωτήσουν τον λαό μέσω δημοψηφίσματος για τους ορθόδοξους ναούς. Θα άνοιγαν τους ασκούς του Αιόλου και αυτό το ξέρουν (και στο Ιράν, και στην Ελλάδα και στην Γαλλία και στην Γερμανία). Αυτό το οποίο κάνουν είναι να το ποδηγετούν, όπως ακριβώς και εδώ.
Επί της ουσίας όμως δεν μου απαντήσατε. Σε αυτή την τρελή πορεία προς έναν Αρεντιανό τρόμο, τι προτείνετε;
Δείτε και αυτό, νομίζω ότι βοηθά την συζήτηση