Αγαπητή eklag, σαν τα χιόνια….. μας λείψατε
Η αρχή είναι δύσκολη. Είμαι ο τελευταίος που θα προτείνει πως αν αντιγράψουμε τα άρθρα 138 – 142 του Ομοσπονδιακού Ελβετικού Συντάγματος θα επέλθει εν μια νυκτί η επιθυμητή δημοκρατία πίσω στο μέρος που γεννήθηκε (αλλά και πέθανε). Όχι, δεν λέω αυτό. Αυτό το οποίο λέω είναι πως αν οι άνθρωποι μπορούν να συνευρεθούν για να διαβουλευθούν και ταυτόχρονα, γνωρίζουν ότι αυτό θα έχει αποτέλεσμα (θα αποφασίσουν αυτοί και όχι κάποιοι άλλοι), τότε θα ωριμάσουν. Αυτή την στιγμή κατηγορούμε τον ελληνικό λαό ως να είχε την δυνατότητα (ΘΕΣΜΙΚΑ) και να μην την αξιοποιεί. Σαν να κατηγορούμε έναν άνθρωπο που ως παιδί οι γονείς του δεν του επέτρεψαν να έχει γνώμη και να προσπαθήσει για το οτιδήποτε ότι τελικά είναι αδρανής.
Ας δούμε την ηλίου φαεινότερη θέση του Barber : ” Οι φιλελεύθεροι επικριτές της συμμετοχής, διαποτισμένοι από τις προτεραιότητες του ιδιωτισμού, θα συνεχίσουν να πιστεύουν ότι η ιδέα της συνέλευσης της γειτονιάς θα αποτύχει λόγω έλλειψης λαϊκής ανταπόκρισης. «Οι ψηφοφόροι», γράφει ο Gerald Pomper, «έχουν πάρα πολλά πιεστικά καθήκοντα, από το να κερδίσουν χρήματα μέχρι να κάνουν έρωτα, για να παρακολουθήσουν τις μυστικές διαδικασίες της κυβέρνησης». Εάν δεν συμμετέχουν οι πολύ επιτυχημένοι και οι εργατικοί επειδή είναι πολύ απασχολημένοι και εάν οι φτωχοί και όσοι είναι θύματα δεν συμμετέχουν επειδή είναι πολύ απαθείς, ποιοι θα απαρτίζουν τις συνελεύσεις και ποιοι θα δώσουν στην συζήτηση μια νέα δημοκρατική ζωή; Μα φυσικά οι άνθρωποι αρνούνται να συμμετέχουν μόνον εκεί που η πολιτική δεν αξίζει – ή αξίζει λιγότερο από ανταγωνιστικές μορφές ιδιωτικής δραστηριότητας. Είναι απαθείς επειδή δεν έχουν εξουσία και όχι το αντίθετο. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν ότι, από την στιγμή που θα αποκτήσει εξουσία ένας λαός, θα αρνηθεί την συμμετοχή. Τα ιστορικά στοιχεία για τις κωμοπόλεις της Νέας Αγγλίας, τα κοινοτικά σχολικά συμβούλια, τους συλλόγους γειτονιάς και άλλους τοπικούς φορείς έδειξε ότι η συμμετοχή γεννάει περισσότερη συμμετοχή.”