Σχόλιο στο Ο κ.Τσίπρας στο μουσείο από Ευγένιος

Λασκαράτε πολιτικά σίγουρα διαφωνούμε. Αλλά αυτό που πραγματικά μου αρέσει στην ιστοσελίδα σου είναι η βασική σου επιδίωξη όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι εγώ, προς έναν ορθολογικό επαναπροσδιορισμό των πραγμάτων. Και σε μια τέτοια προσέγγιση, τα κοινά σημεία τομής είναι πολλά, παρόλη την διαφορά στα όποια ιδεολογικά υποστρώματα που διαφοροποιούν τον καθένα μας. Αυτό στην εποχή μας είναι οξυγόνο. Θα παραδεχθώ πως το τέρατα ίσως ακούγεται λίγο υπερβολικό αλλά πες μου σε παρακαλώ. Μπορεί η αριστερά όπως την φαντάζεσαι εσύ και την προσδοκάς (ένα φαντασιακό που το συμμερίζομαι και δεν σου κρύβω κάποτε το είχα επιλέξει ως εκλογική προτίμηση) να έχει καμία σχέση με άτομα στυλ Φωτόπουλου; Για ποιά ελπίδα μιλάμε. Πρέπει να γίνουμε σκληροί-απίστευτα σκληροί σε αυτό το άλλοθι-μπούρδα της real politic που επιτρέπει στα κατακάθια να επιπλέουν.
Το “Επιπόλαιος, αμετροεπής, ημιμαθής, λίγο πονηρός” ακυρώνει δυστυχώς το όποιο ανάστημα και ποιότητα μπορεί να φέρουν στελέχη με κατάρτιση και σχέδιο. Τον ακολουθούν οπότε ποιο το ανάστημά τους; Ποιό το σχέδιο τους, και πως φρονούν ότι κάποτε θα εφαρμοστεί; Το κόμμα τηλεοπτικά το λανσάρει η Δούρου, ο Σκουρλέτης, ο Παπαδημούλης. Δεν πιστεύω να τους συγκαταλέγεις στα πρόσωπα με κατάρτιση. Είναι σαν να ακούω για το Πασοκ του 80. Εντάξει υπάρχει ο Κουτσόγιωργας αλλά υπάρχει και ένας Γεννηματάς. Με μια διαφορά. Τότε υπήρχε πολιτικός χρόνος (για ψέματα , δανεικά, και αντιπαροχές προσδοκιών) τώρα όχι.
Τώρα, δεν βλέπω πολιτική αντιπρόταση γενικότερα. Πόσο μάλλον στον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί το σκηνικό καταλαμβάνεται αυτούσιο από τις πολιτικές δυνάμεις της μεταπολιτευτικής περιόδου. Και δεν με μπερδεύει η ύπαρξη της Χρυσής Αυγής ούτε οι νέοι κομματικοί σχηματισμοί. Το “αρε Παπαδόπουλος που χρειάζεται” της γνώριμης μεταπολιτευτικής ατάκας απέκτησε απλά εκπροσώπηση. Το ίδιο και τα νεολαιίστικα γκρουπόσκουλα που λυμαίνονταν τον χώρο των πανεπιστημίων. Το πολιτικό σκηνικό λένε πολλοί έχει αλλάξει αλλά δομικά στην ουσία δεν έχει γίνει τίποτα Απλά γιατί εμείς δεν έχουμε κάνει χώρο για το καινούργιο. Τα φαντασιακά μας στερεότυπα είτε ως “Ελληναράδες” είτε ως Αριστεροί και Προοδευτικοί (Kiss my ass), σοσιαλιστές( kiss my ass στο τετράγωνο) είτε ως Φιλελεύθεροι-Τεχνοκράτες (kiss my ass στον κύβο ) κρατούν μια χαρά. Οπότε στα πλαίσια του ορθολογισμού δε βλέπω καμία ελπίδα. Έχουμε καιρό τώρα καταργήσει οικειοθελώς θεσμικά και κοινωνικά εργαλεία που θα βοηθούσαν στην επανάκαμψη. Χρειάζεται πλήρη ακύρωση των διαψεύσεων μας και των φαντασιακών μας μυθολογιών για την επίγνωση της κατάστασής μας και τότε υπάρχει περίπτωση (δεν είναι εγγυημένο) να επέλθει το καινούργιο. Χρειάζεται δυστυχώς η καταστροφή που συντελείται. Ας γίνει επιτέλους ουσιαστική για τους άδικους και ας κρατήσει για αυτούς για πάντα. Αυτό αγωνίζονται να αποφύγουν οι πολιτικές μας δυνάμεις. Μας μπερδεύει η κατηγοριοποίηση των αδίκων που η κάθε πλευρά επιλέγει. Για τους δίκαιους δεν φοβάμαι, θα τους κάνει απλά καλύτερους. Ας ελπίσουμε ότι οι τελευταίοι αποτελούν μια κρίσιμη μάζα που θα ανατρέψει την κατάσταση. Ακούγεται σκληρό αλλά τείνω να πιστέψω πως έτσι είναι. Και δεν είναι μοιρολατρία. Είναι “βιολογία”. Προσαρμόζεσαι και επιβιώνεις. Όχι και πεθαίνεις. Δεν σου φταίει κανένας.