“Έχετε λίγο ανακατέψει και μπερδέψεις έννοιες, εποχές, καταστάσεις…”
Λυπάμαι, αλλά τίποτα δεν είναι μπερδεμένο στο βιαστικό μου σημείωμα αυτό. Απλώς οι εποχές και οι καταστάσεις μπαίνουν η μία μέσα στην άλλη, και δεν μπορούν να ξεχωριστούν με σινικά τείχη όπως προσπαθεί να κάνει η κάπως ασύνδετη και αποσπασματική συνήθης πολιτική μας σκέψη και ο κακοχωνεμένος μας “μαρξισμός”.
Π.χ. η σημερινή Κίνα, αυτό το πρωτοφανές υβρίδιο κομμουνιστικής τελετουργίας και άγριου καπιταλιστικού περιεχομένου, δεν εξηγείται αν δεν γνωρίζει κανείς κάπως την κομφουκιανή εμμονή στις τελετές. Ποιας λοιπόν “εποχής” είναι το κινέζικο πολιτικό σύστημα ;
Βέβαια, κάτω από όλα αυτά υπάρχει το λογικό ερώτημα: Το σημερινό προλεταριάτο είναι πραγματικά μία κοινωνική τάξη από την οποία εμείς οι άλλοι, πρέπει να περιμένουμε να μας οδηγήσει ; Και τελικά μπορεί -από μόνη της- η εργατική τάξη να ξεπεράσει τις παγίδες π.χ του ναζισμού και να εγκαθιδρύσει την εξουσία της; Εγώ αμφιβάλλω.
Πάντως αν αφαιρέσεις την πρωτοκαθεδρία της εργοστασιακής εργατικής τάξης και τη δικτατορία του προλεταριάτου από το μαρξισμό, του Μαρξ, του Λένιν ή της Λούξεμπουργκ, δε μένουν και πολλά.