Να ξεκινήσω με μια παραδοχή.
Για λόγους ιστορικούς (ή ήττα στον εμφύλιο οφείλεται στην καθοριστική παρέμβαση των Αμερικάνων, η χούντα δεν θα επιβίωνε χωρίς την ανοχή των ΗΠΑ, το μίσος των φανατικών της Ορδοξοξίας για την Δύση που έχει διαποτίσει πλατειά λαικά στρώματα, η ισχυρή επιρροή της κουλτούρας του ΚΚΕ σε αριστερούς που αποχώρησαν κατά αιρούς απο αυτό,) και ιδεολογικούς (η επικράτηση της λογικής πως η ύπαρξη του κυρίαρχου εχθρού αμερικάνικου ιμπεριαλισμού βάζει σε δεύτερη μοίρα την αντιπαλότητα με άλλους εθνικισμούς και αυταρχικά ή ολοκληρωτικά καθεστώτα) είναι αλήθεια πως το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής
Αριστεράς, συμπεριλαμβανόμενου σημανικού τμήματος της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής, έχει κατά καιρούς λειτουργήσει με μειωμένα αντανκλαστικά διεθνιστικήςσυμπαράστασης και δημοκρατικής αλληλεγγύης, σε περιστάσεις όπου η δράση του ιμπεριαλιστικού παράγοντα δεν ήταν η κυρίαρχη πλευρά του δράματος που εκτυλισσόταν κάπου κοντά ή μακριά μας.
Κορυφαία τέτοια περίπτωση ήταν ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαυία. Και πρόσφατα όμως, οι κινήσεις αλληλεγγύης στην αραβική δημοκρατική Άνοιξη ήταν κατώτερες του αναμενόμενου.
Αυτό που συμβαίνει όμως σήμερα στην Γάζα είναι τελείως διαφορετικό.
Ανεξάρτητα απο την δικαιολογημένη απέχθεια που η Χαμάς μας προκαλεί, η αλήθεια είναι πως η παραβίαση της εκεχειρίας συνετελέσθη με τη δολοφονία του στελέχους της για το οποίο η εφημ. των συντακτών γράφει πως ήταν ο άνθρωπος που διαπραγματευόταν με την ισραηλινή κυβέρνηση. Ο αριθμός των θυμάτων μεταξύ των δύο πλευρών επιβεβαιώνει το γεγονός πως η διαφορά μαχητικής ισχύος των δύο πλευρών δεν μας επιτρέπει να μιλάμε για πόλεμο, αλλά για σφαγή. Συνεπώς πολύ καλά έκανε η πορεία και πήγε στην πρεσβεία του Ισραήλ. Δεν μας αρέσει φυσικά, αλλά η Χαμάς αποτελεί εκλεγμένη κυβέρνηση. Οποιοδήποτε σχέδιο ειρήνευσης και τερματισμού της Κατοχής στην Παλιστίνη πρέπει να ξεκινά απο την αμοιβαία αναγνώριση των κυβερνήσεων. Δεν καταλαβαίνω σε τι συνίσταται η προβληματικότητα των δηλώσεων της Σακοράφα.
Προφανώς χρειάζεται μια πανδημοκρατική κινητοποίηση εναντίον της ΧΑ με αιχμές τα αιτήματα που αναφέρετε κε Λασκαράτε.
Παρά την υστερική επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ απο τα κόμματα της εσωτερικής τρόικας, έχει επανειλημμένα διατυπωθεί απο ηγετικά στελέχη του χώρου η παραδοχή πως η αναγκαιότητα της πάλης κατά του φασισμού υπερβαίνει την διαχωριστική μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων.
Δυστυχώς, δεν είναι μόνο η παλαιοδεξιά του Σαμαρά που απαντά με το σκίαχτρο της θεωρίας των δύο άκρων και την απροκάλυπτα φιλοχρυσαυγίτικη ρητορική και πρακτική του Δένδια (σε επερώτηση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για τα βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ αυτός ο κοστουμαρισμένος χρυσαυγίτης απάντησε πως είναι θράσος να μιλά ο ΣΥΡΙΖΑ για δημοκρατία).
Την ίδια στάση κρατούν τα έντυπα και οι διανοούμενοι του εξτρεμιστικού κέντρου (απο τον ΔΟΛ μέχρι τον ΣΚΑΙ, και απο την Μεταρρύθμιση μέχρι την νεοφιλελεύθερη πτέρυγα της ΔΗΜΑΡ), με λίγες εξαιρέσεις (Σ. Βαλντέν).
Για να μην μιλήσουμε για την απίστευτη αδιαφορία που η κυβερνώσα Κεντροαριστερά δείχνει για το ζήτημα του χτυπήματος των φασιστικών θυλάκων σε Αστυνομία και Δικαιοσύνη.