Σχόλιο στο Λόγος: Περί σοσιαλισμού και βαρβαρότητας από antrikos

Αυτό το επαναστατικό κόμμα “νεου τύπου” και αστικού “δημοκρατικού” συγκεντρωτισμού έθεσε το σπέρμα της κατάρρρευσης του σοσιαλισμού. Αν η Ρόζα και οι γερμανοί κομμουνιστές έφτιαχαν ένα κόμμα τύπου Λένιν τα πράματα μπορεί να ήταν πολύ χειρότερα γιατί παράλληλα με τον αυταρχισμό του ΚΚΣΕ θα είχαμε και τον αυταρχισμό του ΓΚΚ στην εξουσία.
Ο “δημοκρατικός” συγκεντρωτισμός είναι το σύστημα οργάνωσης του εκμεταλλευτικού στρώματος στο σοσιαλισμό, που έχει ήδη προϋπάρξει ως εκμεταλλευτικό των λοιπών μελών και οπαδών του κομμουνιστικού κόμματος ήδη από την περίοδο του καπιταλισμού. Δημιουργεί ένα ηγετικό ανέλεγκτο τμήμα που αντικαθιστά τη δημοκρατία με το διορισμό και την έγκριση του διορισμού από τη βάση και τόλμα να πεις όχι στο σ. Λένιν ή το σ. Στάλιν, ακόμη και στο σ. Χρουσσόφ (που του είπε όχι ο σταλινικός σ. Μολότοφ και παραγκωνίστηκε για το υπόλοιπο της ζωής του, ουσιαστικά υπογράφοντας τον πολιτικό του θάνατο).
Αν κάποιοι οραματζίζονται ένα επαναστατικό κόμμα και μια κοινωνία που απαγοφεύει την κυκλοφορία έργων των Μπακούνιν, Κροπότκιν, Τρότσκι, Μπουχάριν, Κάμενεφ, Ζινόβιεφ, Άνταμ Σμιθ (!!!), ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε.
Το δικαίωμα ελευθερίας του λόγου και τα λοιπά ανθρώπινα δικαιώματα των αστικών συνταγμάτων, είναι δικαιώματα των εργαζομένων και όχι των αφεντικών γιατί αυτοί πάντα τα είχαν και ποτέ ούτε φυλακίζονταν ούτε οδηγιόντουσαν στην κρεμάλα, τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι απόλυτα δικαιώματα, καθώς αν γίνουν σχετικά, τότε καταργούνται.
Π.χ. μπορεί ένα “εργατικό” κράτος να δίνει τη θεωρητική ελευθερία στον εργαζόμενο να εκφράζει τις απόψεις που θέλει, αρκεί να είναι προς το συμφέρον της εργατικής τάξη. Με τη μέθοδο του οπορτουνισμού, όλες οι απόψεις του εκφράζονται από τους εργαζόμενους και έρχονται σε αντίθεση με την κύρια γραμμή μπορούν κάλλιστα να θεωρηθούν αστικές και ν’ απαγορευτούν. Ποιος θα κρίνει ότι η μια άποψη είναι αστική κι όχι η άλλη; Μα η κυρίαρχη κάστα του ΚΚ, που επιφυλάσσει για τον εαυτό της την μονοπωλιακή εκπροσώπηση της εργατικής τάξης. Να πώς καταπατιέται η ελευθερία του εργαζόμενου, να πώς το βουλώνει ο εργαζόμενος, να πώς φυτρώνει ο σπόρος της αυτοκαταστροφής της σοσιαλισμού.
Γι’ αυτό ακριβώς τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι απόλυτα, γενικά και ισχύουν για όλους, ακόμη και τους εκπεσόντες από την εξουσία αστούς.
Κι όταν καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, πρώτα – πρώτα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας την κρατική βία, αυτή που θα ασκηθεί σε λίγες ώρες στις πορείες για το Πολυτεχνείο.